16 februari 2020
Keuzestress, wie kent het niet? Zeker tegenwoordig zijn er zoveel keuzes om te maken. Sommige lastig, sommige gelukkig iets makkelijker. Totaal overbodige keuzes of juist extreem belangrijke keuzes. Keuzes die belangrijk zijn voor een ander, of voor jezelf. Kiezen tussen wat je moet doen en wat je kan doen. Je komt er niet meer onderuit, keuzes moeten gemaakt worden.
Ik weet nog goed, aan het begin van het schooljaar. Tussen de bedrijven door, hadden we een pauze. Samen met wat collega’s besloten we om naar Bagels & Beans te gaan. Daar begon de eerste keuzestress van het nieuwe schooljaar… Ik bestelde een bagel met wilde zalm (want ik wilde zalm, slechte grap, sorry). Je zou denken: daar is het mee gedaan, ik krijg een bagel met zalm (het maakt mij niet uit of de zalm wild of tam is). Maar niets is minder waar! De eerste vraag die mij gesteld werd, was: wil je er ‘cream cheese’ op. Vervolgens kon ik kiezen uit negen(!) verschillende bagels. En als laatste de vraag of ik er wat sla op wilde. Wat dus een simpele bestelling had kunnen zijn (want ik wilde gewoon een bagel met zalm), werd uiteindelijk vrij ingewikkeld. Ik hou er niet van. Al die keuzes. Iets te overbodig.
En soms maak je een keuze, omdat je denkt dat het een verstandige keuze is. Later kom je erachter dat het misschien toch niet verstandig was.
Sinds november 2019 ben ik bezig met de thuisstudie ‘Kinderverhalen schrijven’. Een studie waar ik enorm veel plezier aan beleef. Ik begon met schrijven en zo kwam mijn eerste verhaal (‘De laatste druppel’) op papier. Ik haalde hier zoveel plezier uit, dat ik besloot een website te maken en daar alles online te zetten. De website was kaal en stelde niet veel voor. Ik plaatste mijn eerste verhaal online en dat was het.
Maar ik wilde meer. Ik wilde bezig blijven. Dus besloot ik om een hele dag te spenderen om uit te zoeken hoe ‘WordPress’ werkt. Ik ontwierp een logo, schreef een biogragie, maakte een e-mailadres aan en wat nog meer. Na wat dingen uitgeprobeerd te hebben, kwam er uiteindelijk een website waar ik best tevreden mee was. Ik voegde verschillende kopjes toe, maakte menu’s en maakte plannen voor ‘content’. Ondertussen zijn we vijf verhalen verder, is dit de vijfde blog en ben ik #ThrowbackThursday gestart met mijn reisblog.
Daarnaast was ik ook begonnen met het opzetten van een YouTube-kanaal. Alle hippe jongeren doen dat en hoewel ik niet meer zó jong ben, zie ik mezelf toch nog als een ‘jongere’. Ik filmde mijn eerste vlog, opende iMovie om het te editen, maakte een ‘thumbnail’ en bedacht een pakkende (in hoofdletters geschreven) titel. Klaar, de eerste video was een feit!
Het filmen was zo gedaan, maar er komt veel tijd te zitten in het editen van de video. Tijd die ik, tijdens het editen van de eerste video, eigenlijk niet wilde besteden. Ik dacht dat ik het leuk vond om te doen, maar eigenlijk vond ik het te lang duren. Toch besloot ik om door te gaan. Vlog 2 kwam online, waarin ik onthulde welke ‘challenges’ ik wilde gaan doen. Hiermee heb ik mezelf veel werk op de hals gehaald. Want een challenge betekent dat je nog meer tijd kwijt bent. Steeds vaker ervaarde ik een stress gevoel. Ik had het gevoel dat ik nu wel moest filmen, editen en uploaden. Alleen maar omdat ik dat beloofd had.
Daar ging iets mis in mijn hoofd. Waarom zou ik mezelf in een week zo laten stressen om te filmen, op tijd te editen en op tijd online te zetten? Dat kan toch nooit de bedoeling zijn? Steeds minder plezier kreeg ik, maar ik zette nog even door. Ik introduceerde de nieuwe serie ‘Leren met’ en mijn eerste challenge video kwam online. Beide video’s duurde heel lang om te editen. Zonde van mijn tijd, want deze tijd kon ik ook besteden aan het schrijven van een verhaal, een blog of beter zelfs: het schrijven van rapporten.
Ik merkte dat ik geïrriteerd raakte. Ik wilde dit niet. Ik wilde weer verhalen schrijven en delen. Maar door al dat YouTube gebeuren, had ik daar geen tijd voor. De tijd die ik nog overhad, moest ik gebruiken voor mijn lesvoorbereidingen en rapporten. Foute boel! Waarom zou ik iets doen waar ik niet gelukkig van wordt? Alleen maar omdat je dit beloofd hebt aan de abonnees? Omdat je ‘hip’ wil zijn?
Ik zette de knop om en besloot om op zondag 16 februari (de dag van deze blog) een status update te plaatsen op mijn Instagram-account en mijn Facebook-pagina:
“YouTube nieuws:
Afgelopen maand ben ik vol enthousiasme begonnen met het opnemen van video’s, editen en posten op YouTube. Maar wat blijkt? Ik vind het niet zo leuk als ik had gedacht en het is meer werk dan ik had gedacht. Wat betekent dat? Dat betekent dat ik zelf kies wanneer ik iets online zet. Ik merkte de afgelopen weken dat mijn hoofd overstroomde en ik daardoor minder gefocust was op mijn werk. Hoe leuk het misschien ook is om dingen te posten, ik vind niet dat mijn baan eronder moet lijden. Daarom heb ik besloten om minder vaak iets op YouTube te zetten. Dat betekent niet dat ik niets meer online zet, alleen kan het soms wat langer duren. Ik vind het wel leuk om te blijven proberen en ik wil mijn 58 abonnees ook zeker niet teleurstellen. Dus er komen zeker nog video’s, maar niet meer elke week. Een inschattingsfout van mij.
Want wat ik ook merkte aan het onderhouden van mijn YouTube kanaal, is dat ik daardoor veel minder tijd overhield voor het schrijven van verhalen. En dat is waar het uiteindelijk allemaal mee is begonnen. Ik heb Storytime opgezet, omdat ik verhalen wilde schrijven. Dan moet ik natuurlijk wel de tijd daarvoor hebben. Zo heb ik enorm veel plezier beleefd aan het schrijven van het verhaal “Crazy little thing called love”. En zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn blog ‘Geluksmomentjes’, doe ik graag dingen waar ik gelukkig van word.
Bedankt voor jullie begrip”
Het klinkt heel dramatisch, maar voor mijn gevoel was dit de juiste manier om het nieuws te vertellen. Er zijn namelijk 58 abonnees die verwachten dat ik op zondag en woensdag een nieuwe video online zet. Door dit bericht te delen, waarin ik duidelijk uitleg waarom ik dit niet meer zal doen, hoop ik dat de abonnees er begrip voor hebben. En agh, een beetje drama is ook wel eens leuk toch? Het was geen verstandige keuze van mij om me zoveel werk op de hals te halen, maar gelukkig kwam ik er vrij snel achter.
En daar zijn we dan nu. Na het schrijven van het bericht en van deze blog, valt er een last van mijn schouders. Ik heb geen verplichtingen meer naar YouTube, ik heb weer vrijheid. Nu kan ik me weer richten op het schrijven van verhalen en blogs. Iets waar ik veel meer plezier aan beleef. Noem me ouderwets, maar dit is toch veel leuker? En er wordt altijd gezegd dat we meer moeten lezen. Dus misschien kan ik wel de nieuwe trendsetter worden? Geen video’s meer, maar elke woensdag en zondag een blog. Oef, ik voel de stress alweer opkomen. Doe maar niet. Voor nu schrijf ik lekker elke zondag van me af, zodat ik met een leeg hoofd de nieuwe week in kan gaan. Ik kan je zeker aanraden om dat ook eens te proberen. Maar ik beloof niet dat ik elke zondag iets schrijf en elke dinsdag de blog online zet. Wat belofte maakt schuld en daar doe ik niet aan.
MuziekMeester Gido 