23 februari 2020
Volgende week, om deze tijd, lig ik zeer waarschijnlijk al in bed. Wat is daar zo boeiend aan zal je je afvragen? In principe is daar niets boeiends aan, behalve het feit dat ik dan niet langer meer in mijn huidige appartement zit. Jazeker mensen, volgende week zondag zit ik in een nieuw appartement in Den Haag. Drie en een half jaar heb ik met veel plezier gewoond in de wijk Duinoord. Juli 2016 ondertekende ik het contract, 20 augustus 2016 verhuisde ik definitief en maart 2020 ben ik er weg.
Heel mijn bachelor tijd aan het conservatorium heb ik bij mijn ouders gewoond. De reis van Vlaardingen naar Den Haag duurde niet zo lang, wat voor mij reden genoeg was om thuis te blijven wonen. Maar toch… in mijn vierde jaar begon het te kriebelen. Ik wilde het huis uit en in Den Haag wonen. Helemaal toen ik in januari 2016 begon bij het Haags Matrozenkoor. En toen ik ook nog eens de baan mocht overnemen van mijn stagebegeleidster op de school in Den Haag (dezelfde organisatie als waar ik nu weer voor werk), kwam het verlangen om in Den Haag te wonen nog meer naar boven.
Maar goed: eerst mijn studie afmaken. In juli 2016 behaalde ik mijn diploma en hadden we het ‘eind-van-het-jaar-barbecue’ met mijn werk. Daar raakte ik aan de praat met een collega van een andere locatie. Zij vertelde me hoe zij aan een woning kwam en gaf mij de gegevens. Diezelfde avond struinde ik wat rond op de website en vond ik een appartement waar ik geïnteresseerd in was. Ik stuurde een e-mail met de informatie over mezelf en welk appartement ik zou willen bezichtigen. De volgende dag kreeg ik al een e-mail terug, waarin stond dat ik welkom ben om te komen kijken. Hij had er ook een ander appartement bijgedaan in dezelfde prijsklasse, mocht ik geïnteresseerd zijn.
Een paar dagen later reed ik naar Den Haag om de appartementen te bekijken. Mijn ouders kwamen ook, want ik had geen idee waar ik allemaal naar moest kijken. Het eerste appartement was het appartement gekozen door de meneer zelf, aan de Jacob van der Doesstraat. Hoewel deze wijk (het Zeeheldenkwartier) enorm bekend is in Den Haag, sprak de straat mij niet echt aan. Later bleek ook dat het appartement (ondanks dat het groter is dan mijn huidige appartement) veel onderhoud nodig had. Dat was een reden voor mij om het niet te doen.
Ik stapte achterop de scooter bij hem en we reden naar de wijk Duinoord. Al gelijk kreeg ik een goed gevoel over de wijk en de straat (2e Schuytstraat). De straat ademde sfeer, zag er netjes uit en er zat een kroeg om de hoek. Ik wist niet dat deze drie dingen belangrijk voor me waren (behalve de kroeg dan), maar ik tikte ze al wel af op de lijst. De voordeur ging open, we liepen de trap op en ik zag een lege ruimte. Al gelijk bij mijn eerste blik, voelde ik dat ik me hier thuis zou kunnen voelen. In mijn gedachten richtte ik het appartement al in. Mijn ouders waren ook enthousiaster. Het was duidelijk: dit moest mijn appartement worden. Ik gaf aan geïnteresseerd te zijn. Hij noteerde dat en ik zou later nog van hem horen.
We spoelen door naar een paar dagen later. Ik had ondertussen zomervakantie en zat bij mijn oom en tante in Cork, Ierland. Ik wist dat ik elk moment te horen kon krijgen of ik de huurder mocht worden van het appartement. De telefoon trilde en ik keek naar het nummer: 070, dat is Den Haag! Ik nam op en dezelfde man die me het appartement had laten zien, vertelde me dat ik was goedgekeurd door de huurbaas. Ik kon het appartement huren! Hij zou me het huurcontract opsturen en of ik deze dan zo spoedig mogelijk kon ondertekenen en dan ook het bedrag en de borg over kon maken. Ondertekenen lukte zeker wel gelijk, het bedrag overmaken deed pijn. Ik was natuurlijk pas net afgestudeerd en ik was op vakantie, oftewel: ik had niet zoveel geld. Gelukkig kon ik regelen dat mijn ouders garant stonden voor mijn huur, dus dat zou wel goed komen. Maar omdat ze garant stonden, moesten zij ook ondertekenen. Dat was een logistieke uitdaging, want ik zat in Ierland en zij zaten in Zweden. Vraag me niet hoe, maar het is gelukt en het contract werd ondertekend teruggestuurd naar die man.
Weer een paar dagen verder. Ik was weer thuis en mocht de sleutel komen halen. Ik reed naar Den Haag, ontmoette de man weer en ontving de sleutel. Ik kon beginnen! Elke dag pakte ik wat in, zocht ik het een en ander uit en gooide ik veel troep weg. Gelukkig was er niemand thuis, zodat ik heel de woonkamer vol kon gooien met mijn troep. Toen alles was ingepakt en mijn meubels uit elkaar waren gehaald, reed ik elke dag op en neer naar Den Haag om mijn appartement in te richten. Bijna alles kon ik zelf doen, maar ik mistte nog een paar meubels (vooral een bank en tafel). Deze werden gekocht toen mijn ouders weer terug waren. Ook moest mijn bed (met matras), een grote kast en de bank nog vervoerd gaan worden. Deze dingen pasten niet in de Seat Mii, dus moest er een aanhangwagen komen.
Na een dag IKEA-meubels in elkaar zetten, het matras en bankstel naar boven tillen en het een en ander inrichten, was het moment daar: mijn eerste nacht in het appartement. Nadat ik met mijn ouders gezellig had gegeten, bij wat later mijn stamkroeg zou worden, namen we afscheid en kwam ik binnen in mijn nieuwe, eigen appartement.
Drie en een half jaar later zit ik hier nog steeds met plezier. Maar helaas: aan alles komt een eind. Ik kijk om me heen en zie dozen staan, sommige gevuld en sommige nog leeg. De meeste meubels zijn al uit elkaar gehaald en het is best een zooitje. Een groot deel heb ik al naar mijn nieuwe appartement kunnen verhuizen, maar een groter deel staat nog hier. Het wordt, ondanks dat het vol zit, langzaamaan steeds leger. Het voelt raar, maar ergens heb ik er ook wel zin in. Straks kan ik in mijn tuintje zitten en hoef ik geen trappen meer te lopen. Maar toch… dit was mijn eerste appartement. Zoveel herinneringen…
Nog een week, exact een week. Langzaamaan neem ik afscheid van de 2e Schuytstraat. Het waren mooie jaren en mooie herinneringen. Deze sluit ik bijna af en dan maak ik me klaar voor nieuwe, mooie herinneringen en jaren. Langzaam komt het besef dat dit mijn laatste blog is die ik hier schrijf. Maar zeer waarschijnlijk wordt de volgende blog geschreven in de tuin. Warm of koud, het maakt mij niet uit. Ik ga in de tuin zitten en ervan genieten. Ik heb er zin in!
MuziekMeester Gido 