Geduld is een schone zaak

08 maart 2020

Vandaag was alweer de 45^e editie van de CPC Loop in Den Haag (City-Pier-City). Schrik niet, beste mensen, ik heb niet meegedaan. Van het idee alleen al word ik moe. Maar er waren een hoop leerlingen die meededen aan deze loop, dus besloot ik om maar eens een kijkje te nemen.

Om 11:00 uur startte de 5 kilometer loop, dus ik zorgde dat ik er voor die tijd zou zijn. Op mijn fietsje zag ik al dat er een hoop wegen waren afgesloten, een flink aantal motoragenten op de been (of op de motor eigenlijk) waren en ik zag al een hoop ouders met kleine kinderen op de fiets terug naar huis fietsen. De kleine kinderen loop was namelijk al een stuk vroeger in de ochtend.

Eenmaal dichtbij de Raamweg, zag ik een grote stroom kleine rennertjes. Ik besloot om de fiets even aan de kant te zetten en langs de weg te gaan staan. Mijn vermoeden was correct: er liepen een hoop leerlingen mee. Elke leerling die ik zag en herkende, moedigde ik aan. De verbaasde gezichten van de kinderen toen ze mij zagen was fantastisch. Toen de stroom eenmaal voorbij was, fietste ik een stukje meer richting het Malieveld en parkeerde ik de fiets ergens op het gras.

Hoe dichter ik bij het Malieveld kwam, hoe drukker het werd. Er stonden vrijwilligers bij de overgang, om ervoor te zorgen dat de ‘bezoekers’ niet in de weg zouden lopen als de rennertjes op weg terug waren. Een heel mooi systeem, wat prima werkt. De hekken waren de hele tijd open, totdat de motoragenten aankwamen. Dat was het teken dat de rennertjes in de buurt waren. De vrijwilligers sluiten dan de hekken en de ‘bezoekers’ moeten dan even wachten, totdat de hekken weer opengaan.

Dit is waar ik het deze blog even over wil hebben. Het geduld van de bezoekers… Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik mij niet snel irriteer. Maar wat irriteerde ik mij vandaag aan mijn mede bezoekers zeg!

Terwijl de kinderen lekker aan het rennen waren, hoorde ik een hoop volwassenen klagen tegen de vrijwilligers. Klagen tegen de vrijwilligers, die gewoon hun werk deden. Hoeveel mensen tegen de vrijwilligers ingingen en zeiden: “Agh, we kunnen hier toch wel even gauw doorheen?” of “Wij moeten bij het startpunt staan en we kunnen niet tien minuten hier blijven wachten!” Het enige wat ik kon denken was: Waar is het geduld? En waarom vertrek je dan niet eerder van huis?

Ik vrat mezelf helemaal op en dat is niets voor mij! Hoe langer het duurde, hoe brutaler de mensen werden. Ze liepen een stukje verder en klommen daar over de hekken. Ze hadden een grote mond tegen de politieagenten, omdat ze vinden dat zij de ‘uitzondering op de regel’ zijn.

Eerlijk is eerlijk: ik zie wel hoe het komt dat ‘de jeugd’ veel minder respect heeft voor de autoriteiten… Als zelfs de volwassenen al niet luisteren, hoe kunnen we dan verwachten dat de jeugd dat doet? Maar goed, dat was niet mijn punt deze blog.

Wat mijn punt is, is dat er geen geduld meer is. Wat is er nou zo erg aan even wachten? Helemaal als je allemaal kinderen hun best zie doen met het rennen. Rode gezichtjes, enthousiaste gezichtjes, vermoeide gezichtjes. Geniet van wat je ziet. Denk eens aan het groter geheel en niet alleen aan jezelf. Ik probeerde nog mensen aan te spreken, maar dat leidde alleen maar tot grote monden terug. Daar had ik ook geen zin in.

Gister had ik een concert met het orkest waar ik in speel. Het thema was ‘Eurovisie Songfestival’ en daarin speelde we het liedje ‘Slow Down’ van Douwe Bob. De presentatrice vertelde het verhaal achter dit liedje. In het kort: geniet van je tijd, doe eens rustig aan.

Anyways, het was een leuke dag en ik ben trots op ‘mijn’ leerlingen die de 2,5 / 5 of 10 kilometer hebben gerend. En gelukkig waren er ook nog mensen die wel geduld hadden en de tijd namen om te kijken tijdens het wachten. Neem lekker de tijd als je onderweg bent. Geniet van wat er om je heen gebeurt. Respecteer het werk van de vrijwilligers en agenten en houd je aan de regels. Die hekken staan er niet voor niets. Als je bang bent om te laat te komen, vertrek dan eerder. Maar ga alsjeblieft niet in tegen de mensen van de organisatie. Zij doen gewoon hun werk. Klaar.