08 april 2020
We leven in een lastige tijd. Ik merk zelf vooral dat het soms wat eenzaam is om dag in, dag uit en week in, week uit alleen te zijn. Gelukkig heb ik veel collega’s (lees: vrienden) met wie ik kan FaceTimen, Google Meet of wat dan ook.
Maar wat ik het meeste mis is het lesgeven. Geloof het of niet, maar ik leef (letterlijk en figuurlijk) van het lesgeven. De interactie met de kinderen, het zingen, plezier maken, grapjes uithalen, hard werken, kinderen helpen, een verschil maken voor de kinderen, gek doen, knuffels krijgen en wat nog meer. Die dingen moet ik nu missen en dat doet pijn.
Om het gemis te verlichten maak ik muziekvideo’s voor ‘mijn’ kinderen. Dit is een hoop werk en het komt absoluut niet in de buurt van echt lesgeven, maar het verlicht het gemis wel een beetje. Vooral als ik dan video’s terugkrijg van de kinderen waarin ze het liedje doen, de bewegingen laten zien of zelfs mij uitdagen.
De hoeveelheid complimenten en positiviteit die ik ontvang van de leerlingen, collega’s en anderen is overweldigend en zorgen ervoor dat ik dit blijf doen met enthousiasme en leg ik mijn volledige hart erin.
Gisteren was een heerlijke dag. Via de moderne technieken kon ik een hoop kinderen zien en spreken. Dat deed me goed. Zo fijn om te zien dat het goed met ze gaat, dat ze je opdrachten leuk vinden en dat ze graag terug naar school willen.
Om de dag nog iets mooier te maken, besloot ik om een wandeling te maken door Den Haag. Het was voor mij voor het eerst sinds drie weken dat ik verder kwam dan de Albert Heijn. Onderweg kwam ik een aantal leerlingen tegen. Heel enthousiast vertellen ze me allemaal verhalen, verschenen er glimlachen en zag ik geluk in hun ogen. Dat doet een leraar goed, geloof me.
En dan vandaag. Ik zit weer alleen thuis en ik heb mijn werk weer gedaan. Ik besloot om de post even te checken en zag daar twee enveloppen in. Gericht naar mij, van twee leerlingen van mijn oude locatie. Ook deze dag is zojuist weer een stuk mooier geworden. Met een brok in mijn keel, natte ogen en een steek in mijn hart lees ik de brieven. Zo liefdevol, zo schattig, zo puur.
Geloof me als ik zeg dat ik dit niets vind. Thuiszitten is niets voor mij. Stilte is niets voor mij. Ik word er rusteloos van. En ja, ik heb vaak momenten waarin ik het zwaar heb. Maar het zijn deze kleine dingetjes, die kleine gebaren, die mij opbeuren. Die ervoor zorgen dat ik door blijf gaan.
Dit moest ik even kwijt. Dat doet me goed. Ik probeer positief en optimistisch te blijven. En hoop dat alles gauw weer teruggaat naar hoe het was. Lou Reed helpt me hiermee met zijn liedje ‘Perfect Day’. Want dat is het elke dag, als je daar zelf maar in gelooft.
MuziekMeester Gido 