Wanneer positief het nieuwe negatief is

(en negatief het nieuwe positief?)

07 oktober 2020

---

De Covid-19 test, ook wel Coronatest genoemd, ik heb deze nu twee keer mogen doen en allebei de keren vond ik het vreselijk. Ik ben denk ik niet het type dat het enorm fijn vindt dat er een stok in je keel en neus wordt geduwd. Maar ik kan me niet voorstellen dat er een hoop mensen zijn die dat wel lekker vinden.

Laten we even helemaal aan het begin beginnen, wel zo netjes als je een verhaal wil vertellen. Op zondag 15 maart 2020 vertelde minister-president Rutte aan Nederland dat de scholen dicht gingen. Deze zouden alleen openblijven voor kinderen met ouders die vitale beroepen hebben. Oftewel, een soort opvang. Ik had aangegeven dat ik best wil helpen bij de opvang. Dit heb ik vier dagen volgehouden en daarna werd ik naar huis gestuurd, omdat ik een akelige hoest begon te ontwikkelen. Sinds vrijdag 20 maart 2020 zat ik thuis. Ik kon geen kant op, want het werd sterk afgeraden om naar buiten te gaan. Het enige wat ik deed was één keer per week een boodschap, zodat ik nog wat te eten zou hebben in huis. De gehele tijd, van vrijdag 20 maart tot en met maandag 11 mei heb ik thuis gezeten. Zo lang hield die hoest aan.

Ik was er heilig van overtuigd dat ik, zij het in zeer, zeer lichte vorm, Corona had gehad. Een hoest waar je acht weken mee rondloopt, dat moet wel uitzonderlijk zijn. Of ik het ook daadwerkelijk had weet ik niet, want het was in de tijd dat niemand zich eigenlijk echt kon testen (behalve als je echt hele erge klachten/symptomen had).

De rest van het schooljaar heb ik ‘normaal’ (wat is momenteel nog normaal?) af kunnen maken. Kamp activiteiten met groep 8, musical en eindejaar voorstellingen, lesgeven, afscheidsactiviteiten, alles heb ik (geheel Corona-proof) gedaan. En toen was het zomervakantie en dan hoop je dat alles vanaf september weer gewoon ‘normaal’ is.

Maandag 31 augustus 2020 begon schooljaar 2020/2021 en vol goede moed begon ik weer aan de muzieklessen. Om vervolgens op zondag 13 september symptomen te ontwikkelen, waardoor ik verplicht thuis moest blijven en een test moest doen. Test 1 vond plaats op woensdag 16 september, vroeg in de ochtend. Vol goede moed vertrok ik naar de Coronateststraat, liet een stok in mijn keel en neus douwen en liep vervolgens weer vrolijk (met mondmasker op) naar de fiets, om weer naar huis te gaan. Iets meer dan 24 uur later volgde de uitslag: negatief. Kijk dat is positief nieuws! Ik belde mijn baas op en ik kon die vrijdag daarop weer aan het werk.

Maar toen… Vrijdag 2 oktober kwam ik thuis en ik voelde me allesbehalve goed. Ik was doodmoe, had al 2 dagen last van enorme hoofdpijn, mijn spieren en gewrichten deden zeer, ik had last van neusverkoudheid en was duizelig. Oftewel, het hele pretpakket. Vervolgens word ik op zaterdag gebeld dat ik in contact ben geweest met iemand die positief getest was, waardoor ik weer niet mocht werken voor de aankomende dagen. Uit voorzorg boekte ik maar weer een test (want stiekem vond ik het heel erg lekker?) en maakte de afspraak voor maandag 5 oktober, eind van de middag.

In de loop van het weekend stapelde de symptomen zich op en dan met name de smaak- en geurverlies. Nou heb ik altijd al van mijn broer gehoord dat ik sowieso een slechte smaak had, dus echt verassend was het niet dat ik dat kwijtraakte. Maar dat ik ook mijn geur kwijtraakte, dat was voor mij wel een puntje. Ik was er toen al van overtuigd dat ik deze keer wel positief getest zou worden. Maar het verlies van smaak, ondanks dat ik dat dus nooit echt had, vond ik ook wel erg vervelend, want echt alles wat ik eet is smaakloos nu.

Op maandag 5 oktober zette ik mijn mondmasker weer op, stapte op de fiets en was helemaal vermoeid toen ik aankwam bij de Coronateststraat. Vervolgens liet weer een stok in mijn neus en keel douwen. Geloof me, de tweede keer was minstens zo vervelend als de eerste keer. Maar ook nu was het weer zo gepiept en kon ik weer richting huis. Het grote wachten kon weer beginnen.

Iets meer dan 24 uur later kwam het geduchte telefoontje van de GGD…

En daar zit je dan. Verplicht thuis omdat je horen hebt gekregen dat je positief getest bent voor Covid-19 (in de volksmond ook wel bekend als Corona). Wat kan ik zeggen? Ik geloof dat het niet een kwestie was van ‘of ik het zou krijgen’, maar meer een kwestie was van ‘wanneer zou ik het krijgen?’ Nou, daar heb ik nu dus antwoord op.

Nog nooit heb ik zoveel telefoontjes op een dag moeten plegen. Ik heb mijn school op de hoogte moeten brengen, mijn familie, mijn vrienden. Uren, maar dan ook echt uren, heb ik zitten telefoneren. Voor zover ik weet heb ik iedereen die dichtbij me staat geïnformeerd. Gelukkig heb ik met weinig mensen nauw contact gehad de afgelopen weken.

Tijdens het bellen stroomden de e-mails, appjes en berichtjes binnen. Van collega’s tot ouders, van leerlingen tot oud-leerlingen. Allemaal beterschap wensen. En dat doet me goed. In deze rare tijd, waarin het hebben van Corona gezien wordt als iets ‘vies’, is het fijn dat er zoveel mensen zijn die aan je denken. Mensen die bereid zijn je te helpen als er iets is. Ik voel me zeer geliefd op dit moment en dat doet me zo enorm goed.

Nu zijn we een dag verder en kreeg ik een telefoontje van de GGD. Het bron- en contactonderzoek. Een half uur lang heb ik mijn stappen, mijn contacten, mijn leven moeten terugdenken, zodat ze contact kunnen nemen met de mensen met wie ik in contact ben geweest. Gelukkig heb ik zelf iedereen al op de hoogte gesteld, dus voor niemand zou het een verassing moeten zijn als ze gebeld worden.

Maar hoe is het nu dan met me? Deze vraag heb ik nog helemaal niet beantwoord en dat is misschien wel het belangrijkste. Ik kan je zeggen dat het, naar omstandigheden, best oké met me gaat. Ik voel me gelukkig niet zeer belabberd en ik denk dat ik milde klachten heb. Nu is het afwachten of dit zo blijft, of dat het toch ineens weer de kop opsteekt. Laten we hopen op het eerste natuurlijk. Ik heb vooral nog steeds last van neusverkoudheid en ik ben nog wat koortsig. Zolang dat blijft, moet ik in isolatie blijven. Voor mij voelt het momenteel aan als een ‘gewone’ griep.

Wat ik persoonlijk erg vervelend vind, is dat ik niets kan proeven. Van mijn vanilleyoghurt als ontbijt, naar mijn fruitsnack of mijn Hollandse boterhammen als lunch. Alles smaakt hetzelfde. Ik proef alleen als iets zuur is (appels) of als iets heel zout is, maar ik proef geen smaak. Geloof me, dat is heel apart (en heel vervelend als je van lekker eten houdt!). Dus nu is het plezier is eten me ontnomen en moet ik mezelf lekker motiveren om toch eten te maken.

Wat reuk betreft is het ook erg raar. De dag van de test deed ik deodorant op, maar ik rook niets. Ik ruik mijn tandpasta niet, mijn shampoo niet, zelfs de Rituals geurstokjes die ik heb kan ik niet ruiken. Het enige voordeel dat ik hieruit ondervind, is dat ik ook de vieze sigaren/sigarettenlucht van de buren niet ruik nu. Altijd maar proberen positief te blijven, toch?

Nu is het zaak om goed uit te rusten en weer beter te worden. Ik heb zelf nooit de angst gehad om ziek te worden. Mijn angst was altijd om anderen te besmetten. Ik hoop dan ook van harte dat ik dat niet gedaan heb. Heb ik dat wel gedaan, dan spijt met dat enorm. Veel slapen, veel hangen, weinig denken en gezond proberen te blijven eten. Als ik dat doe, dan moet ik er sterker uitkomen. Laten we daarvoor gaan!

Ik wens jullie allemaal alle gezondheid en wijsheid toe. Blijf veilig en blijf verstandig.