Nostalgie

26 januari 2020

---

Soms heb ik van die momenten dat ik behoefte heb aan vroeger. Het gevoel van terug in de tijd gaan. Dit gevoel komt ineens in me op en het kan van alles zijn. Soms is het een video of film die je gezien hebt toen je jong was, of een videospel die je vroeger speelde. Maar het kan ook behoefte zijn aan een groep mensen met wie je veel omging. Ken je dat gevoel?

Gisteren ging ik naar een concert van mijn oude muziekvereniging (en mijn eerste muziekvereniging). Ik heb daar van 2003 tot en met 2014 gespeeld op de saxofoon. Om even een beeld te schetsen, in 2002 ben ik begonnen met saxofoon spelen (nu dus al 18 jaar!), een jaar later werd ik lid van de vereniging en nog een jaar later in 2004 (op 4 september) had ik mijn eerste straatoptreden in Vlaardingen, daar waar ik geboren ben. Ik kan met dit optreden nog goed voor de geest halen. Het was warm en we haalden judoka Edith Bosch binnen. Je moet je voorstellen dat ik toen net 12 was, nog maar twee jaar saxofoon speelde en ineens in een uniform, omringd door zo’n 39 andere mensen, in de hitte op straat moest lopen. Dat was nog eens een uitdaging. Gelukkig kon ik dat weekend gelijk goed oefenen, want de dag daarna vertrokken we naar Dendermonde (België) om een streetparade bij te wonen. Zelfde omstandigheden, maar nu een langere route. Dat weekend was ik geheel klaargestoomd voor wat ik de komende elf jaar nog zou doen.

In de elf jaar dat ik daar speelde, heb ik van alles gedaan. Ik had saxofoonles, dat veranderde in ‘ik gaf saxofoonles’. Ik dirigeerde het jeugdorkest, speelde bij de extra opgerichte band, zodat ik nog meer muziek kon maken. Trad op in binnen- en buitenland en een flink aantal keer in Ahoy Rotterdam. Tot het moment dat ik naar het conservatorium ging. Ik merkte dat ik wat meer uitdaging zocht en dat kon ik daar niet meer vinden. Het jubileumconcert op 22 november 2014 was mijn laatste optreden met deze vereniging. Nog geen half jaar later was ik lid van Door Samenwerking Sterk, waar ik mijn muzikale carrière ben gaan vervolgen en waar ik nog steeds met veel plezier een onderdeel van ben.

Gister bij het concert bekroop dit gevoel me weer. Het gevoel van hoe het zes jaar geleden was, toen ik nog op het podium zat voor mijn laatste concert. Ik keek naar de leden en zag maar een aantal gezichten die er nog niet waren in ‘mijn tijd’. De meeste gezichten zaten er al toen ik er nog was. Maar ook gezichten van de jeugd die ik nog gedirigeerd heb vroeger. Waaronder twee van mijn leerlingen op de saxofoon. Meerdere gevoelens staken op. Het gevoel van trots, maar ook dat ik me ineens een stuk ouder voelde. Tien jaar geleden begon ik het avontuur van lesgeven, vier jaar later zat één van mijn leerlingen naast me op het jubileumconcert en zes jaar later zag ik hem daar zitten, naast mijn andere oud-leerling.

In de pauze vroeg een van de leden of ‘het niet begint te kriebelen’ als ik dit zo zie. Eerlijk? Nee, het begint niet te kriebelen. Ik weet waarom ik daar weg ben gegaan en ik sta nog steeds achter mijn keuze. Daarnaast geef ik genoeg concerten met mijn huidige orkest, dus dat zit wel goed. Maar toch… ze zien zitten in hun rode, Engelse guards uniformen, marsen spelend, kriebelde er toch iets. Ergens ver weg had ik weer zo’n gevoel. Het gevoel van saamhorigheid en gezelligheid.

Dat gevoel van gezelligheid kwam weer even terug na het concert. Ik ging met mijn moeder mee naar de afterparty en raakte in gesprek met ‘de jeugd’ die ik les had gegeven en had gedirigeerd. Even was ik weer onderdeel van de vereniging. Ook deze jeugd was ouder (en wijzer) geworden en wat zes jaar geleden niet kon, kon gister wel: de kroeg in met zijn allen. Ik zal hier niet over uitweiden, maar het was een gezellige avond!

Dit gevoel heet nostalgie (beetje lange introductie voor een woord dat in de titel staat). Volgens de Dikke van Dalen is nostalgie: ‘heimwee – nostalgie naar de goede, oude tijd’. Dit gevoel heb ik regelmatig. Bij kleine en grote dingen. Dit concert bracht mij weer even naar de periode toen ik elf jaar was tot de periode dat ik stopte op mijn 21^e. Een decennium van mijn muzikale leven flitste voorbij. Het was een mooie tijd, dat is zeker waar. Maar eerlijk is eerlijk, ik zou er niet meer naar terug kunnen. Want hoe je het ook went of keert: het gevoel van hoe het toen was, komt nooit meer terug. Het zal altijd tegenvallen, of je nou wil of niet.