Vrienden voor het leven, kameraden tot de laatste dag

 02 februari 2020

“Vrienden voor het leven, kameraden tot de laatste dag”. Dat was in de jaren ’90 een Nederlandse serie op de televisie. Maar tot op de dag van vandaag is dit stukje tekst nog altijd van toepassing. In deze blog ga ik meer vertellen over een van mijn beste vrienden. Soms heb je maar een paar maanden nodig om iemand als goede vriend te zien. Dat is precies wat hier gebeurde, er was meteen een klik. We hielden van dezelfde dingen, hebben dezelfde humor en genieten van het leven.

Ik ben een enorme film liefhebber. Ik ben zo’n enorme liefhebber, dat ik zelfs een lijst bijhoud op IMDB met alle films die ik ooit heb gezien in mijn leven. Dit is natuurlijk niet makkelijk om bij te houden, want herinner ik me nog wel elke film? Meestal wel, heel soms niet. Maar hoe je het ook went of keert, ik sta momenteel op 762 films die ik heb gezien sinds ik me kan herinneren. De laatste film op het moment is The Zookeeper’s Wife.

Vroeger, toen ik nog een flink aantal jaren jonger was, was ik vaak een week in de herfstvakantie bij mijn oom en tante. Daar kon ik wachten op een week vol films en snacks. Mijn oom houdt namelijk ook van films kijken en, dit was nog voor de tijd van Netflix, haalden we altijd stapels dvd’s op bij de videotheek, om vervolgens elke avond één of meerdere films te kijken op de bank. Daarnaast was een uitje naar de bioscoop ook altijd een onderdeel van de week.

Een aantal weken voordat de nieuwste Star Wars film uitkwam, had ik besloten om, samen met een vriend, alle voorgaande saga films en de twee tussenfilms te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. We begonnen ruim op tijd met de eerste drie films (van de prequel trilogie), om vervolgens een film per week te kijken. Hoewel ik de Star Wars films al vaak heb gezien, heb ik nog nooit zo genoten van de films als dat ik nu heb gedaan.

Samen met mijn maat keken we de films en stelden we vragen over de film, vertelden we wat ons opviel en discussieerden we wat we zojuist hadden gezien of haalden we terug wat er in eerdere films is gezegd. Dit bracht een geheel nieuwe betekenis aan deze films voor mij. Films waar ik normaal gesproken niet zo enthousiast over was, vond ik nu ineens erg tof.

Na afloop van de laatste Star Wars film in de bioscoop (die overigens door heel veel ‘fans’ uitgespuugd wordt), besloten we naar een kroegje te gaan om te bespreken wat we zagen in het laatste deel van de reeks. We hebben zeker wel anderhalf uur zitten praten over de hele film, alle links met de andere delen en eventuele mogelijkheden voor meer films.

Vorige week dinsdag begonnen we aan een nieuwe filmreeks, namelijk die van The Hobbit en The Lord of the Rings. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat The Lord of the Rings mijn ‘all-time-favorite’ is. Ik kijk dan ook enorm uit naar de aankomende weken. Hoewel The Hobbit zeker ook vermakelijk is, hebben ze bij lange na niet dezelfde status weten te verwerven als zijn grotere broer.

Desalniettemin keken we de uitgebreide versie van The Hobbit: An Unexpected Journey. Ik had deze al eens gezien, maar mijn maat niet. Ook nu gebeurde het weer. We discussieerden over de film, lachten om kleine foutjes, genoten van de muziek en spraken kritisch over waarom deze films minder impact hebben achtergelaten dan The Lord of the Rings. Maar toch was het die keer de eerste keer dat ik echt genoot van deze film. Hoe langzaam deze ook is, hoe oppervlakkig sommige karakters ook zijn en hoe erg de film ook is uitgerekt. Ik heb oprecht genoten van de film.

Dat is een onderdeel vriendschap of goed gezelschap. Een maat hebben waar je films mee kunt kijken, over na kan praten, mee kan lachen en kritisch naar films kan kijken. Dat zijn mooie momenten. Helaas komt hier binnenkort een einde aan. Niets ernstigs, maar helaas heeft mijn maat besloten om terug naar zijn eigen land te gaan. Terug naar zijn vrouw en hond. Nu kan ik hier gaan zitten sippen en verdrietig zitten zijn, maar ik kan er ook voor zorgen dat we eruit halen wat we kunnen. Er zijn nog genoeg weken tot de zomervakantie en ik heb nog genoeg film series die ik graag nog een keer wil kijken.

Ik weet dan ook zeker dat dit gaat gebeuren in de weken die nog komen. En als het moment dan daar is? Dan ga ik met plezier terugdenken dat de leuke filmavonden. En elke keer als ik een Star Wars of The Hobbit film ga kijken, zal ik daaraan terugdenken. Want dat zijn de momenten die ik koester.

Waarom deel ik dit? Geen idee. Misschien omdat ik graag aan iedereen wil laten weten dat ik best veel films heb gezien? Of misschien deel ik dit wel omdat ik diep van binnen wel enorm baal dat hij weg gaat? Gelukkig leven we in een tijd waar ‘weggaan’ niet langer betekent dat het onmogelijk is om contact op te nemen. Wie weet worden de filmavonden nu wel eens per maand, maar dan niet per se in Nederland. Wie kan het zeggen? Wat het ook brengt, deze herinneringen kan niemand me meer afnemen. En zoals Billy Boyd zo mooi zingt in het lied ‘The Last Goodbye’:

“To these memories I will hold, 
With your blessing I will go, 
To turn at last to paths that lead home. 
And though where the road then takes me, 
I cannot tell. 
We came all this way, 
But now comes the day, 
To bid you farewell."

Oké, misschien een beetje dramatisch, want we zullen elkaar zeker nog wel regelmatig gaan zien, maar mooi is het wel!