09 februari 2020
Ken je dat? Je loopt in een grote stad en je kijkt om je heen. Bijna overal zie je ze zitten: mensen die bedelen om geld. Het is een beeld dat een beetje hoort bij een grote stad. Vaak worden deze mensen genegeerd, of vies aangekeken alsof het ongedierte is. Ik zal eerlijk zijn, ik deed dat ook vroeger. Ik weet nog wel dat ik door Boedapest liep en al deze dakloze mensen zag. Smoezelig, onguur, ik had er niets mee. Ik kon me eraan irriteren als er iemand naar me toe kwam en ging vragen of ik wat kleingeld voor hem had. Of wanneer ze door de trein liepen, wetende dat ze geen kaartje hadden, en dan vragen om geld. Als ze naar mij toekwamen, negeerde ik ze ook. Ik keek weg of deed mijn koptelefoon op. Als ze aan mij vroegen of ik geld had, zei ik altijd dat ik geen cash bij me heb. Vaak was dit de waarheid, want ik heb nooit cash bij me. Maar soms had ik wel cash en dat gaf ik dan niet aan de man die erom vroeg. Maar toch… toch heb ik altijd een gevoel van medelijden gehad met deze mensen. En steeds weer betrapte ik mezelf op gedachtes als “deze mensen hebben het harder nodig dan jij” of “wat is nou twee euro?” Maar er passeerden ook andere gedachtes. Ik vertrouwde de mensen niet. Wat nou als ze het geld zouden gebruiken voor alcohol of drugs? Wat als er een organisatie achter zit en dat het geld naar die organisatie gaat? Misschien allemaal een beetje “Illuminatie” gedachtes, maar ze speelden in mijn hoofd.
Ik probeer altijd in het goede van de mens te geloven, maar op de een of andere manier lukte dat mij nooit bij dakloze mensen. Ik ging er altijd maar vanuit dat ze het geld aan de verkeerde dingen uit zouden geven. Deze gedachtes heb ik heel lang gehouden. Sterker nog, als je me een jaar geleden had gevraagd of ik geld zou geven aan een dakloze, had ik keihard ‘nee’ gezegd. Daar deed ik niet aan. Ik was egoïstisch en vond dat deze mensen gewoon hun best moeten doen om een baan te zoeken en een onderdeel te worden van de samenleving.
Maar wat heeft mij doen veranderen? Kort gezegd: Australië. Mijn reis naar Australië heeft mijn beeld doen veranderen. Het zal het reizen zijn geweest naar een land aan de andere kant van de wereld, waardoor ik volwassener ben gaan nadenken. Het begon in Sydney. Na een lange dag door de stad heen slenteren en een opera bezoeken, was het tijd om terug te lopen naar het hotel. Onderweg kreeg ik honger en stopte ik bij de Hungry Jacks (de Australische Burger King). Ik stond in de rij en er kwam een man binnen. Deze man had overduidelijk niet veel geld, maar wilde wel wat eten. De twee mannen die voor mij in de rij stonden liepen naar deze man toe en vroegen wat hij wilde hebben. De man antwoorde dat hij gewoon een hamburger wilde. Daar namen die twee mannen geen genoegen mee en ze stelden voor dat ze hem een groot menu wilden geven. Alles wat je kon bedenken aan extra’s, kreeg die man. Ik stond daar met een stomverbaasde blik hun aan te gapen. Heb ik dit nou echt zojuist gezien? De mannen gaven het bonnetje aan de man en wensten hem een fijne avond. Ik liep terug naar mijn hotel en speelde het tafereel weer af in mijn hoofd. Ik kon het niet geloven dat ik dit zojuist had meegemaakt. Ik vond het schitterend en het raakte me.
Dan spoelen we even wat verder vooruit. Ik had ondertussen mijn auto opgehaald in Sydney en was al flink aan het reizen geslagen. Ik parkeerde de auto voor de nacht ergens boven een berg bij de Blue Mountains. Ik ontmoette wat mensen die daar ook verbleven en we praatten wat. Het was vrij koud buiten, maar het was schitterend. Na een tijd kwamen er twee mensen onze kant op. Hij had een stapel bekers bij zicht en zij droeg een thermosfles. Zij kwamen elke dinsdag langs in de winter, want het kon nog wel eens koud zijn en dan is een kopje warme soep vaak wel lekker. Gratis en voor niets, niet aan zichzelf denkend, maar denkend aan de mensen die de luxe hebben om rond te reizen door hun land. Vlak voordat ze weer weggingen, kreeg ik van de vrouw nog een klein cadeautje. Ze vond het zo tof dat ik in mijn eentje door Australië reisde, dat ze vond dat ik een sleutelhanger van hun nationaal symbool moest hebben: een koala. Deze koala hield een briefje vast. Pas veel later in de vakantie besloot ik dat briefje te lezen:
“…You will seek me, and find me, when you will search for me with all your heart.” ❤ your Creator – Jeremiah 29:13
Deze sleutelhanger heeft de rest van mijn reis aan de spiegel gehangen. Noem het bijgeloof, maar voor mij betekende het iets. Wat weet ik niet, maar het betekende iets voor mij.
De dag daarna reed ik naar de Three Sisters. Eenmaal daar aangekomen, wilde ik mijn auto parkeren. Dit deed ik en ik stapte uit. Ik moest betalen voor de parkeerplek, dus ik pakte mijn creditcard tevoorschijn. Deze werd niet geaccepteerd, door geen enkele automaat. En zoals ik al eerder zei: ik heb nooit cash bij me. Daar sta je dan… Dag 2 van de auto en nu al niet in staat om een van de bezienswaardigheden te doen, omdat je de parkeermeter niet kan betalen. Ik maakte al aanstalten om terug naar de auto te lopen om weg te rijden, totdat een familie mij stopte. De vader van het gezin vroeg mij wat er aan de hand was. Ik legde het verhaal uit en vertelde dat ik dan maar naar een andere plek zou gaan rijden. Dit antwoord accepteerde hij niet en hij pakte een zak vol met kleingeld uit zijn tas. “Hoelang wil je blijven?” vroeg hij. Ik gaf aan dat ze dat niet hoefden te doen. Hij bleef doorzetten en uiteindelijk stemde ik toe. Ik wilde alleen niet dat hij te veel geld zou uitgeven aan mij, dus ik zei dat een uurtje wel voldoende moest zijn. Hier ging hij ook niet mee akkoord, want er is veel te zien en te doen. Uiteindelijk betaalde hij mijn parkeerkosten voor drie uur. Weer stond ik stomverbaasd te kijken. Een gezin op vakantie, wat al duur genoeg is… betaalde zojuist mijn parkeerkosten, gewoon omdat ze dat wilden doen… En wat ben ik blij dat ze me de drie uur gegeven hadden, want het was schitterend!
En zo gebeurden er een aantal van dit soort dingen. Mensen die niet egoïstisch waren, maar mensen die met liefde anderen hielpen. Dit heeft mij enorm aan het denken gezet. Tot nu toe was ik nooit echt met de mens bezig. Ik gaf altijd al wel gul aan het Wereld Natuur Fonds, maar met mensen had ik nooit echt iets. Ik weet het, dat is raar om te zeggen, want ik ben een leraar. Maar toch… Met mensen had ik nooit zo veel. Tot mijn reis naar Australië. Ineens zag ik heel veel goede kanten van de mens. Onbaatzuchtigheid, vriendelijkheid, behulpzaamheid. Allemaal ‘-heid’ waar ik nog van kan leren.
We spoelen een flink stuk verder door. We zijn aan het eind van mijn vakantie en ik was weer terug in Melbourne. Ik liep door de stad en zag daar een straatverkoper, die zijn blad aan mij wilde verkopen. Na al mijn ervaringen van de afgelopen weken, vond ik dat het tijd was om iets te doen. Ik maakte een praatje met deze man en vertelde dat ik niet genoeg geld heb om zijn blad te kopen, maar dat hij wel mijn cash mag hebben. Ik pakte mijn portemonnee en haalde het kleingeld eruit. Ik drukte het in zijn handen en wenste hem een hele fijne dag toe. Ik voelde me goed, ik heb zojuist iets onbaatzuchtigs gedaan. De rest van de dag liep ik met een glimlach door de stad.
We spoelen weer een flink stuk verder door: zaterdag 8 februari. Ik had een feestje en besloot te gaan lopen. Op de Lange Voorhout, vlakbij mijn bestemming, zag ik een man lopen. Ik had mijn koptelefoon op, maar ik zag dat de man richting mij liep. Ik deed mijn koptelefoon af en hoorde hem zeggen: “Mag ik u wat vragen?” Ik antwoorde dat hij dat zeker mocht en hoorde hem aan. “Ik ben dakloos en ik ben op zoek naar een paar muntjes, zodat ik wat te eten kan kopen.” Ik wist dat ik nog wat cash in mijn portemonnee had, dus ik haalde deze tevoorschijn, gaf hem drie euro en zei: “Koop er maar wat lekkers van.” Ik weet dat het niet veel was, maar hij was er blij mee. Weer had ik iets onbaatzuchtigs gedaan. Het voelde goed.
De reis naar Australië heeft mij verandert. Ik ben minder egoïstisch geworden. Ze zeggen wel eens ‘Een betere wereld begint bij jezelf’ en daar ben ik het volkomen mee eens. Als wij nou allemaal ons steentje bij zouden dragen, dan wordt de wereld vanzelf weer een betere en leukere plek. Anderen helpen maakt je gelukkig. En nu in dit schrijf, denk ik terug aan een video die ik op mijn werk heb gezien. Een video die we aan de leerlingen lieten zien. In deze video zie je een keten van mensen die andere mensen helpen. De persoon die zojuist werd geholpen, helpt vervolgens iemand anders enzovoorts. Een prachtig voorbeeld voor hoe het zou kunnen.
Mijn boodschap is wel duidelijk denk ik. Waarom schreef ik dit? Omdat ik hoop dat ik mensen kan inspireren om anderen te helpen. Het hoeft niet groots te zijn, alle beetjes helpen. Soms is een gebaar al voldoende. En daarbij maakt het je leven een stuk aangenamer en word je gelukkiger als je mensen helpt. Dat is ook iets waard toch? Kijk om je heen, weg van je scherm, kijk of er iemand is die een zware dag heeft gehad en glimlach naar deze persoon. Misschien is dat net wat die persoon nodig had. Zie je iemand met zware boodschappen? Vraag of je deze persoon kan helpen.
Jij kan het verschil maken!
MuziekMeester Gido 